Column ‘De kartonnen koker’
Hij kijkt vriendelijk en serieus tegelijk, schud mijn hand en stelt zich voor als Paul Peters. Mijn broer en ik kijken elkaar snel verward aan. Hoorde we dit nou goed? Hij houd de deur open van het kamertje waarvan de wanden bestaan uit vitrine kasten met de meest afzichtelijke urnen, uitgelicht door felle spotjes. De ene glimt nog meer dan de ander. Een hysterisch tafereel. Mijn oog valt direct op een wit porseleinen exemplaar dat lijkt op een vagina met een gouden clitoris. Wat moet de maker gedacht hebben, waar je uitkomt stoppen we je ook terug in en dan is de cirkel rond? Ik kan er mijn ogen niet vanaf houden. Hij vraagt wat we willen drinken en loopt het kamertje uit. ‘Stelde hij zichzelf nou net voor met de naam van papa?’ ‘Ja dat deed hij’ zegt Rick een tikje afgeleid door het uitgestalde urnen circus waar we in terecht zijn gekomen. Dat ding lijkt toch serieus op een kut zeg ik, ‘nou ik heb anders nog nooit een gouden gezien’ antwoordt mijn broer snel.
De man met de naam van onze vader komt terug met water en koffie. Nog voordat hij de glazen op tafel heeft neergezet vraag ik of hij écht zo heet. In de verwachting dat hij zich per ongeluk heeft vergist. ‘Ja ik heet echt zo zegt hij. Inderdaad beetje verwarrend’. Nou we komen dus nu die andere ophalen grap ik snel. Gelukkig zit u niet in die koker. Ik hoor het mijzelf zeggen. Eerst de papierwinkel, dan de handtekeningen en dan de verplichte vraag van de man met dezelfde naam; ‘hoe gaat het met jullie.’ Ik antwoord met dat het wel gaat. ‘Dit moet toch een moeilijk moment voor jullie zijn, hij was nog zo jong, uit 1955 zie ik’ Ik zeg dat het wel meevalt omdat we de procedure kennen. De kartonnen koker. Het vuurvaste steentje met het vijf cijferige nummer en daaropvolgend de vraag wat we met de as gaan doen. ‘Vorig jaar zaten we hier ook, alleen toen om onze moeder op te halen’.
Ik zet papa naast me neer op de bijrijdersstoel en besluit het lievelings nummer van papa en mama aan te zetten. De tranen komen vanzelf, snikkend rijd ik over de A15 terug naar Amsterdam.
Angie, Angie
When will those dark clouds all disappear
Angie, Angie...
Eva Peters (1984) is de founder van Modern Mourning. Eva verloor in 2016 haar moeder en in 2017 haar vader.