Dood, verlies en rouw, zijn vreemde gewaarwordingen.

Fotografie: Mathilde Karrer

Toen mijn vader overleed, nu 8 jaar gelden, was er verdriet, natuurlijk, maar ook een ontzettend grote dankbaarheid naast de ontzettend grote pijn.

De dankbaarheid, vond ik in het feit dat mijn vader, met zijn vooruitziende blik, zijn eigen kist had getimmerd, met ingelegde symbolen in hout, silhouetten van zweefvliegtuigen en met humor: de binnen kant van de kist was zwart wit geblokt: zoals de vlag die wordt gebruikt bij de start bij het zweefvliegen: daar ga je! Viool sleutels als sluiting van de kist en rozen uit eigen tuin. Op deze manier heeft hij zijn leven en talent gevierd en zijn afscheid vormgegeven zoals hij het goed achtte. En het was goed.

Het gemis en de pijn, slijt niet, niet echt.

In mijn ervaring is het meer een bolvormige gevoel geworden, de pijnlijke stekels, die zijn wel wat gesleten. Het ronde gevoel, geeft rust en troost en draag ik met mij mee. En meestal is het licht.

Toen Eva mij vroeg of ik bloem stillevens wilde maken voor Modern Mourning, heb ik gewerkt vanuit die emotie van toen…en nu. Wringende schoonheid, zo kan ik het misschien wel als beste omschrijven.

De troost en schoonheid die we vonden in het afscheid zelf, de confrontatie met het onomkeerbare, de ontembare chaos van verdriet en herinnering.

De vergankelijke schoonheid van bloemen geeft mij een palet om deze tegenstrijdigheden vorm te geven. De contrasterende kleuren in het licht, oranje en groen , transformeren soms ook de kleur van de bloem: je bent hetzelfde maar toch anders. Ook de vormen, van de bloemen zijn bewust gekozen: delicaat, verdraaid, groots, vergaan en perfect. Ze kunnen allemaal naast elkaar zijn.