Column ‘Rood’
Door de felle zomerzon lijken de felrode nagels nog intenser van kleur, strak in de lak steken ze af tegen het witte beddengoed. Nooit eerder zag ik haar zonder perfect gemanicuurde nagels. Het enige wat er over is gebleven van haar immer goed verzorgde uiterlijk. Het Marc Jacobs montuur lijkt te groot voor het ingevallen hoofd. De eens zo glanzende zwarte bos haar is veranderd in een paar pluizige haartjes. Zelfs de vorm van het gezicht is anders, haar tanden en oren lijken te groot voor het gezicht en de sleutelbenen steken hard omhoog onder de nieuwe pyjama van de HEMA. Dit is wat woekerende, ongetemde kwaadaardige tumoren kunnen doen met een menselijk lichaam besef ik. Ze vernietigen je van binnenuit tot er alleen nog rode nagels over zijn.
Het is een typisch warme zonnige augustus maand. Geen weer voor een zwart fleece vest en sjaal. De door haar liefdevol aangelegde tuin staat er prachtig en sereen bij, de hortensia’s en passiebloemen staan vol in bloei. De merels en musjes stoeien om het badje dat er speciaal voor hen staat. Een aardewerken schaal op een houten boomstam. Ze kijkt met wijde, grote ogen naar dit tafereel en neemt het volledig in zich op. Even een trekje van mijn sigaartje zegt ze en ik geef haar de asbak aan. Eten lukt al een paar weken niet meer maar roken daar in tegen gaat nog goed.
Drie jaar hebben we naar dit moment toegeleefd, we wisten dat het ging komen.
Drie jaar hebben we naar dit moment toegeleefd, we wisten dat het ging komen. Nu ligt mijn moeder in een gehuurd bed van de thuiszorgwinkel in de kamer, voor de open tuindeuren. Het is kalm en onwerkelijk tegelijkertijd. De ziekte heeft haar gemaakt tot een zakje botten waar af en toe een pluimpje sigarenrook uit komt. Ze lijkt niet meer op mijn moeder, precies waar ze al die jaren bang voor was, ze is een patiënt geworden, afhankelijk van onze hulp, meisjes van de thuiszorg, doktoren en niet te vergeten de morfinepomp. Soms lijkt het alsof ze een verward kind is dat nog niet goed kan praten. 62 jaar oud. Het zijn de laatste dagen voor haar dood. De dood waarvan ik niet wist wanneer ze voor de deur zou staan en of ze überhaupt wel vriendelijk zou aanbellen of zichzelf door de complete voorgevel naar binnen zou rammen. Gelukkig klopte ze zachtjes op het raam waardoor ik de tijd kreeg om sigaartjes aan te geven en haar nagels te lakken.
Eva Peters (1984) is de founder van Modern Mourning. Eva verloor in 2016 haar moeder en in 2017 haar vader.
foto: Mathilde Karrer
