Column ‘Alarmerende adrenaline’
Veel mensen zeggen dat als het gaat om rouw, er vijf stadia stadia zijn. Deze zijn ooit geformuleerd door psychiater Elisabeth Kübler-Ross. Haar stappen houden in: ontkenning, boosheid, vechten, depressie en acceptatie. Journalist Lisa Goudsmit ervaarde het rouwproces om haar vader heel anders dan deze vijf theoretische stadia. In een columnreeks legt ze uit waar zij écht doorheen ging. Hier is stadium 1: adrenaline.
‘Whoooooeihoeeeei.’ Precies op het moment dat ik naar buiten stormde uit mijn werk, ging het luchtalarm af. Het was maandag 4 november 2019 om 12 uur en ik had net een belletje van mijn broer gehad, dat ene belletje dat je hoopt nooit te krijgen. Ik liet alles vallen maar vond het wel belangrijk mijn computer netjes af te sluiten, want brave werknemer, ging nog even zitten, nam een slokje thee, keek mijn baas compleet verdwaasd aan, nam nog een slokje en zei: ‘volgens mij gaat mijn vader nu dood’. ‘Ga erheen dan!’, riep zij uit.
Een compleet hysterische mix van adrenaline en ontoerekeningsvatbaarheid maakte zich plots van me meester, mijn darmen schoten in een knoop. Ik rende naar buiten, bestelde een taxi en bietste daar nog een peuk van een collega. Ik rook trouwens al jaren niet meer.
‘Whoooooeihoeeeei.’ Terwijl dat ellendige alarm ging, keek ik vanaf een afstandje naar mezelf. Als in een helikopter, steeg ik op uit mijn lichaam en zag mezelf staan paffen. Net als mijn vader altijd deed. ‘Dit is dus zo’n filmmoment,’ dacht ik. ‘Het is niet echt - of toch wel. Je vader gaat dood en jij staat daar aan de kade te roken, terwijl je wacht op een Uber. Het is bijna romantisch, op een nare manier.’ De film switchte weer even terug naar de doffe realiteit. Adrenaline. Waar blijft die man nou? Want natuurlijk kon de chauffeur me niet vinden op dat uithoekje van het industrieterrein, vlak voor je de wereld afvalt in ‘t IJ. Natuurlijk kwam hij pas na een kwartier en drie peuken later aanzetten. En natuurlijk was dat net het kwartier waarin mijn vader stierf. Ik kwam te laat.
‘Whoooooeihoeeeei.’ Elke keer als in de maanden daarop het alarm klonk, kwam dat gevoel van die vervloekte maandagochtend terug. Dezelfde misselijkmakende golf van adrenaline en ontoerekeningsvatbaarheid spoelde dan weer even over me heen. Soms ging ik kopje onder, soms bleef ik lethargisch drijven, vaker spartelde ik mezelf weer boven. De knoop in mijn buik werd nog even strakker getrokken. ‘Waarom wilde je per se je computer nog afsluiten? Waarom ging je je baas nog uitleggen wat er aan de hand was? Waarom rende je niet sneller naar buiten, waarom nam je nog een sigaret, waarom kon die chauffeur je niet vinden?’ Heel veel waaroms, geen antwoorden.
‘Whoooooeihoeeeei.’ Met elke maandag die volgde, werden de golven misselijkmakend gevoel minder en de knoop in mijn buik iets losser. Het maandagse luchtalarm zou exact een jaar na mijn vaders dood eigenlijk worden afgeschaft. Opluchting. Het diende geen doel meer in deze digitale tijden, vond men, en ik was het helemaal met men eens. Op het laatst besloot de regering anders. Waarom? Ik weet het niet. Ik heb nergens antwoord op. Wat ik wel weet: van die golven van adrenaline van dat ene moment op maandagochtend 4 november 2019 om 12 uur, kom ik nooit meer af.
Lisa Goudsmit (1986) is Managing Editor van Residence en copywriter. Haar vader overleed in 2019.
