Book review: As in tas

Via Instagram ontmoette ik haar, een mede moederloze dochter. Na wat heen en weer berichten spraken we af bij een koffietent in Amsterdam die bekend staat om diens terrazzo tafels en tortoise lepeltjes. Het voelde, ondanks dat we elkaar op fotos hadden gezien, als een blind date. Veels te veel, veels te dure, haver lattes verder waren we vriendinnen. Tenminste zo ervaarde ik dat, nooit eerder praatte ik zo open over mijn moeder, haar leven en haar dood, als met haar, een toen voor mij nog onbekende. In de jaren erna spraken we nog geregeld af, soms op dezelfde plek, soms elders, we dronken koffie, huilden, praten en wisselden boeken uit. As in tas van Jelle Brandt Corstius was een van de eerste boeken die ik op aanraden van haar las. Een prachtig, klein verhaal met een grootse impact. Boeiend ook om te lezen over rouw vanuit een man’s perspectief. Dank je wel Tatjana, voor het boek en meer. 

Over: een relatie tussen vader en zoon en het verliezen van een bijzonder persoon, nooit eerder las ik een boek over rouw dat op zo’n luchtige manier mij zo diep raakte. 

Yasmin Dikkeboom (1988) verloor in 2016 haar moeder, ze schreef er de column ‘5 year itch’ over.